“If you can imagine a cross between Janis Joplin, Aretha Franklin and Etta James, you’d be getting somewhere close to describing Kaz Hawkins' Blues & Soul Magazine, UK
“A gospel blues rafter-raiser in the great tradition of Aretha Franklin and Mavis Staples” Classic Rock Blues Magazine, UK.

Als je naar haar stem luistert, voel je je vervoerd naar de oevers van de Mississippi, naar de straten van Clarksdale of Memphis, in het gezelschap van de grote zangeressen van blues, soul, folk, funk, rhythm 'n blues.... allemaal geworteld in de vurigheid van gospeltraditie. Kaz Hawkins werd echter in 1973 in Noord-Ierland geboren als Karen McIntyre, groeide op in het Noord-Ierse Belfast en kreeg als pseudoniem de voornaam Kaz. Ze zong graag in de kerk en werd thuis beïnvloed door haar zingende grootmoeder. In haar jeugd deed ze auditie voor de tv-show “Opportunity Knocks”, waar ze de raad kreeg om naar Etta James te luisteren. Ze werd als kind misbruikt door een familielid. Dat geheim droeg ze mee tot na een poging tot zelfmoord decennia later. Haar snijwonden a.g.v. automutilatie (zelfverminking) liet ze bedekken met tatoeages. Kaz verhuisde naar Spanje en begon te zingen in clubs, maar raakte verslaafd aan cocaïne. Daarnaast leed ze aan huiselijk geweld, dat eindigde nadat de politie was gebeld toen ze naar huis terugkeerde. Hierna herwon ze de voogdij over haar kinderen en begon ze liedjes te schrijven uit de gedichten, die ze in haar dagboeken had geschreven. Ze pakte in 2011 een akoestische gitaar op en gebruikt deze nu in haar shows om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te bevorderen.

Kaz Hawkins zong 20 jaar in coverbands om een inkomen te verdienen en haar familie te onderhouden, voordat ze begon met songwriting. Ze werd benaderd om op Britain's Got Talent te verschijnen, maar trok zich tijdens de auditie terug uit de show. Kaz heeft vier studioalbums uitgebracht, twee EP's, één livealbum en een verzamelalbum als een anthologie van deze vroege platen (van 2014 tot 2017), die Dixiefrog nu exclusief aanbiedt als een limited edition dubbel LP. In 2017 begon ze met het presenteren van een blues-show op BBC Radio Ulster, "Kaz Hawkins Got The Blues" geproducet door Ralph McLean. Ze is ook ambassadeur en erelid van The UK Blues Federation. Van 2017-2019 was ze ambassadeur van Aware NI, waarvoor ze een lied schreef en doneerde, genaamd "Don't Slip Away" om te helpen met Youth Suicide in Northern Ierland.

Om de emoties van de artieste, die de intensiteit van haar zang uitmaken, te begrijpen moet men teruggaan in de tijd. Naar de tijd van een klein meisje dat stiekem poëzie schreef om de pijn van het leed van de rellen te vergeten. Dat waren jaren die gekenmerkt werden door geweld en littekens achterlieten. Geïnspireerd door Etta James' "Saint-Louis Blues", waar haar grootmoeder dol op was, geeft Kaz zich over aan de muziek. Zij houdt een symbolische erfenis in leven die haar ertoe bracht de naam aan te nemen van de vrouw die haar altijd had geïnspireerd, zijnde Etta James die geboren werd als Jamesetta Hawkins. En zo begonnen haar concerten met coverversies van Etta James, en verscheen twee jaar geleden haar soloalbum "Memories Of" als een Etta James tribute, waarop Kaz al haar gekende energie, emoties en klasse in de nummers van deze legende duwt, en hiermee zet ze ons met haar band op haar eigen wijze, terug in de tijd van Stax en Motown.

Haar nieuwe album "My Life And I" dat niet minder dan 17 tracks bevat verscheen bij het Franse Dixiefrog label - Frankrijk ook het land waar ze zich uiteindelijk vestigde - en begint met het nummer "Pray", een iets meer dan 2 minuten tellende opener met een a capella gospelkoor en worden we meteen gegrepen door haar emotionele stem, evenals in "Hallelujah Happy People" of "Feelin' Good", of het hartverscheurende "Surviving". De krachtige toon van Kaz' stem met zijn ruwe accenten vindt ook tederheid in "Because You Love Me", de tedere liefdesbrief van een moeder aan haar dochter die het huis verlaat, alleen opgenomen met piano en stem. Na het energieke "Drink With The Devil", neemt ze ons mee naar de kalme wateren van "The River That Sings" voordat ze ons uitnodigt op de dansvloer met het upbeat ritme van "Shake". Het nummer "One More Fight (Lipstick & Cocaine)" werd live opgenomen in Belfast en zal niemand onberoerd laten. Het overgrote deel van de tracks is trouwens opgenomen in Noord-Ierland. Kaz heeft voor dit album in totaal 13 originele liedjes geselecteerd en daarnaast heeft ze 4 nummers opgenomen als cover versies die haar bijzonder aan het hart liggen en die ze ook fabelachtig goed brengt. Dit zijn het reeds vernoemde "Feelin’ Good", geschreven door Anthony Newly en Leslie Bricusse, en van haar levenslange idool Etta James de prachtige versies van "At Last" en "Something's Gotta Hold On Me" en ze brengt ook hulde aan haar landgenoot Van Morrison met een adembenemende versie van "Full Force Gale".

Kaz Hawkins heeft niet alleen een hese, krachtige stem waar je meteen koude rillingen van krijgt, maar kan ook een heel scala aan emoties overbrengen. Degenen die de kans hebben gehad haar op Swing 2017 (video) te ontdekken, zullen haar charisma, haar ondeugende mimiek, haar energie en de manier waarop ze het verleden met een meesterlijke twist van tafel veegt, waarschijnlijk niet vergeten. Het is alsof de beproeving haar geloof in de toekomst heeft versterkt. En, luisterend naar "My Life And I", nemen we niet te veel risico door te zeggen dat het er rooskleurig uitziet. En voor alle muziekliefhebbers die vooreerst van onze Diva horen, laat "My Life And I" de carrière van deze buitengewone zangeres te ontdekken. Op deze plaat, heeft zij zich omringd met vele getalenteerde muzikanten en laat ze evenals horen wat een verbijsterende talent van een eersteklas songwriter en vocalist ze werkelijk is. De bedoeling van het Dixiefrog label is eerder om ons naar een soort 'Best Of' te laten luisteren, als opwarmer, want er is namelijk binnenkort een nieuw album aangekondigd. Laat niet staan dat we dit album als een tussendoortje moeten beschouwen, want dit is een TOP album van een TOP madam!